Zdrojki pierwotnie były częścią okolicy szlacheckiej Koćmiery. Są notowane w 1528 roku jako Seło Kotmiry Zdroiewskii. Jednak w następnych latach wioska była już notowana jako Zdrojki.

Taka nazwa jest notowana od połowy XVI wieku. Pierwszy zapis pochodzi z 1569 roku, kiedy to w Bielsku pojawił się Paulus olim Joannis de Zdroiki, czyli Paweł syn Jana ze Zdrojek. Być może tutejsi rycerze pochodzili z ziemi płockiej, występuje tam miejscowość Zdrojki. Częste było nadawanie nazw nowym siedzibom na pamiątkę starych siedzib. 

W 1580 roku dziedziczył tu Marek syn Jana na 5 włókach szlacheckich, co oznacza, że sam uprawiał swoje grunty.

Pochodził stąd ród Zdrojkowskich herbu Bończa, ale niewiele wiadomo o tym rodzinie. Wywodził się on z rodu Koćmierskich.

 Nazwa wsi pisana była jako Zdroyki lub Zdroiki,  pochodzi od słowa zdrój- źródło. Początkowo dziedziczyła tu drobna szlachta, lecz najpóźniej w XIX wieku powstał większy majątek ziemski, z dworem i folwarkiem. Słownik Geograficzny z końca XIX wieku opisał wieś w ten sposób: „Zdrojki- folwark i osada, powiat bielski, gubernia grodzieńska, w 2 okręgu polskim, gmina Rajsk, o 21 wiorst od Bielska. Folwark własność Kulikowskich, ma 86 dzies. ( 8 łąk i pastwisk, 1 lasu i 1 nieżytków), osada 10 dzies, należy do wsi Osówka”.

W początkach XX wieku dziedziczył tu ród Hryniewieckich, który pochodził z ziemi bielskiej. Po I wojnie światowej majątek liczył 170 ha i należał do rodzeństwa dr Stanisława Hryniewieckiego, inż. Józefa Hryniewieckiego oraz do Zofii i Heleny Hryniewieckich. Podobno te dwie ostatnie jeszcze przed I wojną uczyły po kryjomu dzieci wiejskie języka polskiego.

W 1921 roku wioska Zdrojki liczyła zaledwie 4 domy i 18 mieszkańców, w folwarku zaś 1 dom i 8 mieszkańców, w tym 3 prawosławnych.

W okresie międzywojennym panie Hryniewieckie mieszkały w tutejszym dworze, natomiast doktor i inżynier Hryniewieccy pracowali w miastach.

W 1939 roku po wejściu Armii Czerwonej panie Hryniewieckie ukryły się u życzliwych ludzi i okolicy i doczekały wejścia Niemców. Wtedy mogły wrócić do swojego majątku. Helena Hryniewiecka została administratorem majątku z ramienia Niemców i pracowała na tym stanowisku do lata 1944 roku.

Po ponownym wejściu Rosjan panie Hryniewieckie zostały wyznaczone do wywózki na Syberię ale zdołały się ukryć i następnie wyjechać na Ziemie Zachodnie. Ich majątek został w 1944 roku rozparcelowany.

Hryniewieckie zamieszkały w Miastku w koszalińskiem. Pani Helena pracowała jako księgowa, pani Zofia była na rencie. Z rodu Hryniewieckich do tej pory żyją tylko potomkowie inż. Józefa Hryniewieckiego.